Elke tijd heeft zijn eigen stopwoorden en krachttermen. Het woord dat ik de laatste jaren in toenemende mate hoor is 'absoluut'. En dan niet in de betekenis van: "Ik wil dit absoluut nooit meer zien…" Nee, als uitgehold stopwoord, maar met een speciaal doel. Het is een deksel en een deur; moet je maar eens goed opletten, wanneer mensen dit woord gebruiken.
Het stuiterige jonge artiestje dat in een adoratie-wereld terecht is gekomen die totaal niet geschikt is voor zijn puberale ontwikkeling, wordt geïnterviewd. Het praat rad, bijna onverstaanbaar raffelend. En wanneer de interviewer kan ziet een vraag te poneren in de brij van weinig-diepgang-vertonende vocabulaire, kan hij maar amper zijn zin afmaken "Absoluut, absoluut, absoluuuuut…" Vervolgens wordt een nieuwe alinea ingezet die blijk geeft dat het de vraag van de interviewer niet goed gehoord of – dat is meer te vrezen – in het geheel niet heeft begrepen.
Dat stuiterige sterrengedrag in het hedendaags taalgebruik is er een van het copy-paste-niveau. Je kunt niet spreken van jargon of elitair taalgebruik. Nee, men kopieert wat lekker bekt; soms zonder te snappen wat de essentie is van het woord. Daarom wordt er vooral veel onduidelijk engels gemengd in nederlandstalige interviews. Dan valt het niet teveel op. Geen interviewer die het in het moment-suprème van het vraaggesprek in zijn of haar hoofd haalt om nader uitleg te krijgen over het gebruikte woord. Dat zou dom klinken; immers jij bent de interviewer, dus jij hebt de taal onder controle…
Absoluut, absoluut… Vaak dikte ik het op kakkineuze-toon in tot: "Psoluut, Psoluuuuuuut!" Daarmee zette je het hele uitgeholde 'absolutisme' te kakken. Waarom niet gewoon 'ja', 'inderdaad', 'zeker' of 'yep'? Overigens hoorde ik dat ook door enkele oranjefans op Prinsjesdag, die toch al een behoorlijke leeftijd hadden bereikt. Het is de roes van het geïnterviewd worden, oeh eng! En het vooral benadrukken dat je slim bent, succesvol en helder van geest. Absoluut… ik vind het absoluut niet getuigen van een hoog niveau. Een aarts-chagrijn als bijvoorbeeld Maarten van Rossem gebruikt nooit het 'absoluut, absoluuuuuuut'. Die bromt meer dingen als: "Nou, nee…" of "Vind ik niet!" of "Dat vind ik onzin". Het is een interview, man! Ga er lekker tegenin en laat in je tegenantwoorden merken dat je de interview hebt gesnapt. Dat meedeinen op de golven van succes is zo tijdelijk. Als je ooit een of andere top bereikt, in het licht van een of andere schijnwerper komt te staan, laat dat dan een leermoment zijn. Juist dan heb je de kans iets wezenlijks toe te voegen aan ons taalgebruik. Want we hebben absoluut geen behoefte aan clichées.
